Art Story

In dit eerder grootformaat werk van Roger Raveel weerklinkt een gevoel van contemplatie en berusting. De titel "En toch nog de zee" suggereert een terugblik: ondanks alles blijft de zee - symbool van het oneindige, de vrijheid of misschien zelfs de dood - een constante aanwezigheid. Centraal in het werk prijkt een spiegelvlak. Geen onbekend motief in de klassieke kunstgeschiedenis - al te zien bij bijvoorbeeld Jan Van Eyck in 1434 - maar bij Raveel krijgt het een andere functie. De spiegel is meer dan een visueel element: ze nodigt uit tot betrokkenheid, doorbreekt de grens tussen kunst en werkelijkheid en betrekt zowel de ruimte als de kijker letterlijk bij, of zelfs in, het beeld. De combinatie van witruimte, sobere vormen en het spanningsveld tussen binnen- en buitenwereld is kenmerkend voor Raveels latere oeuvre. De mens - afwezig, of juist aanwezig via zijn spiegelbeeld - staat opnieuw centraal in de dialoog met zijn omgeving én met zichzelf.